"XVII"

Jak należy kochać? Czym właściwie jest miłość? Uczuciem, czy tylko reakcją zachodzącą w naszym organizmie? Ważniejsza jest duchowość czy fizyczność? Jak rozpoznać prawdziwą miłość? Takie pytania stawiają sobie ludzie niemal od zawsze. Nic więc dziwnego, że zainteresowały one poetów. Miłość jest chyba najpopularniejszym tematem wierszy. Inspiruje też autorów piosenek, opowiadań, obrazów. Odwołania do niej znajdziemy w każdej dziedzinie działalności artystycznej człowieka. Nie można się zatem dziwić, że Pablo Neruda poświęcił owemu pięknemu uczuciu sto sonetów. Na dziś wybrałam jeden z nich - utwór, którego tytułem jest numer w cyklu - "XVII". Cały tekst stanowi piękne miłosne wyznanie. Podmiot liryczny próbuje opisać miłość. Stawia sobie trudne zadanie, ponieważ chce uchwycić migotliwe emocje. W jaki sposób osoba mówiąca w wierszu kocha? "Nie wiedząc jak ani kiedy, ani czemu (...), po prostu, bez zawiłości i bez pychy (...), w ten sposób, który nie rozróżnia jestem i jesteś". Piękne, prawda? Taka miłość prowadzi do niezwykłej jedności i bliskości tak doskonałej, że "ja" liryczne wyznaje: "zamykają się twoje oczy w moim śnie". Na przekór szybkiemu życiu i kultowi indywidualizmu takiej potęgi uczucia życzę.